วันนี้ผมได้ฟังเรื่องน่ารักเรื่องหนึ่งจากพี่ที่ทำงานครับ
เขาได้พาลูกไปแข่งกีฬาสีที่โรงเรียน แข่งวิ่งพลัดประเภททีม
ผลปรากฎว่า ได้ที่ 4 จาก ทั้งหมด 6 ทีม
ในขณะที่ประกาศผลและรับรางวัล ลูกตัวน้อยได้สะกิดเขา แล้วถามว่า เมื่อไหร่จะถึงคิวตัวเขาขึ้นไปรับรางวัล
พี่เขาเองอึ้งไปพักใหญ่ครับ เพราะต้องหาเหตุผล อธิบายให้ลูกฟัง ถึงรางวัลที่มีไว้ให้อันดับ 1-3 ส่วนที่เหลือก็จะไม่ได้
ผมได้ฟังแล้วก็คิดถึงสมัยผมเด็กๆ ครับ ผมเล่นบอลตั้งแต่จำความได้ ติดตัวโรงเรียนตั้งแต่สมัยประถม แพ้กับชนะ มักมาสลับกันเสมอ
ที่บ้านผมเลี้ยงปลา หมา แมว นก เลี้ยงไป ตายบ้างรอดบ้าง ทั้งที่เราพยายามดูแลอย่างดี
ผมว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นบทเรียนที่ดีมากสำหรับเด็กครับ ได้เรียนรู้การแพ้ชนะ ได้เรียนรู้การสูญเสียเมื่อเจ้าหมาตัวโปรดตาย
สิ่งเหล่านี้ผมเชื่อว่า มันทำให้หัวใจดวงน้อยๆ แกร่งขึ้นทีละนิด
รู้จักฝึกมากขึ้น ถ้าอยากจะหนีบรรยากาศการพ่ายแพ้
รู้จักรับผิดชอบสิ่งต่างๆ ที่เรารับผิดชอบ ถึงแม้จะเป็นแค่ปลาหางนกยูงตัวเล็กๆ
สุดท้ายผมถามพี่เขาครับว่า แล้วตกลงพี่สอนลูกไปว่าอย่างไร เผื่อในอนาคตผมจะได้เอาไว้ใช้บ้าง
เขาคิดสักพัก แล้วตอบว่า
พี่จำไม่ได้แล้วว่ะ 555
แต่ผมเชื่อว่าคงเป็นคำตอบที่ดีในฐานะพ่อแน่ๆ เพราะอะไรน่ะเหรอครับ
เพราะทั้งพ่อและลูกตัวน้อยๆ ยังคงเล่นกีฬาด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาเสมอครับ
